Dom Ludowy –wybudowany w latach 1902-1903 według projektu warszawskich architektów.

Budynek został wzniesiony zgodnie z propagowanym przez Stanisława Witkiewicza stylem zakopiańskim, jako właściwym narodowym stylem budownictwa drewnianego.

 

Obiekt w czasach powstania spełniał wiele funkcji: gospoda górnicza, biblioteka i czytelnia, sala balowa, sala bilardowa, restauracja oraz sala teatralna.

Otoczony terenem parkowym stanowił miejsce wypoczynku i rozrywki urzędników i wybranych (wyróżnionych) pracowników Warszawskiego Towarzystwa Kopalń i Zakładów Hutniczych.

Do 1939 roku budynek pełnił rolę ośrodka życia społecznego i kulturalnego.

Po II wojnie światowej do końca lat 70. XX wieku, znajdował się w nim Dom Kultury Kopalni.

 

Obecnie Dom Ludowy jest własnością prywatną.

Do dzisiejszych czasów zachowały się drewniane stropy, oryginalna stolarka okienna i drzwiowa, piece kaflowe oraz elementy wystroju wnętrz.

Przez obecnych właścicieli został odrestaurowany
z dużym zaangażowaniem – prace renowacyjne trwają cały czas od 1993 r.

Mieści się tutaj szkółka drzew, obiekt wykorzystywany również jako gospoda i sala weselna.

 

Powierzchnia zabudowy: 625.m2

Kubatura: 7226.m3

 

- Piwnice

- Parter: zabudowany taras, biuro, 2 piękne sale,
  urokliwy korytarz, toalety, zaplecze kuchenne,
  wyjście na zadaszony taras północny,

- Piętro I: 3 sale w tym główna balowa, westybul,
  część hotelowa, część mieszkalna,

- Piętro II : część hotelowa,

- piętro III: część hotelowa.

 

Ten wspaniały budynek powtarza w dużej skali formy typowe dla góralskiej chaty.

W jego elewacjach pojawiają się „słonka”, „pazdury”, „psy” i inne elementy góralskiej ciesiołki.
Piękne zakopiańskie motywy pojawiają się w detalach architektonicznych, w wystroju snycerskim, meblach oraz polichromii.

Mamy tutaj do czynienia z barkową zasadą
„jedności trzech sztuk”.

Budynek wraz z ogrodem jest wpisany do Rejestru Zabytków.